اين نداي آسماني، اي پدر! اي مايهي اميد و هستي؛ كي فراموشم شود؟ طفل بودم، مادرم را لمس ميكردم؛ محبتهاي او احساس ميكردم و ميپنداشتم، مهر او صد بار افزونتر بود از مهر تو... آري آري؛ اقتضاي كودكي اين است و كودك حكم بر محسوس دارد؛ اصل ارزشيابي او، روي احساس است، بي ادراك و عقل؛ آن زمان، من هم به حكم كودكي از مقام و ارزش و حق تو غافل بودم؛ ليك اكنون با گذشت روزگاران هرچه سال و عقل من افزوده گردد؛ ارزش شخصيت والاي تو در چشم من، پيوسته روز افزون شود؛ يادم آيد، يكشبي، بيمار بودم؛ شب همه شب، در ميان آتش تب، سخت مي...